Bir kaç gündür şüpheleniyordum zaten ağız hareketlerinden. Dişsiz çenesinin altını-üstünü birbirine sürtüp duruyordu, yaşlı nineler gibi, öyle komikti ki... Haftasonu kontrol ettiğimde diş falan yoktu ortada oysa ki...
Dün akşam bi baktım ki bizimki yalanıp duruyor, dil beş karış dışarda.. 7 aylık bebek niye yalansın?
Elimi ağzına sokmamla minicik sertliği farketmem bir oldu. Bu kadar heyecanlanacağımı hiç tahmin etmezdim, çığlığı bastım! Kahkahalarla gülmeye başladım, "Cemre dişin çıktı Cemre!" diye bağırıp durdum, o kadar hoşuma gitti ki... Miniğim büyüyordu..
Aksi gibi evde yalnızdım; ben deli gibi güler durur; tombidik kucakta, dili beş karış dışarda ağlar durur...
Babasını arayıp onunla paylaştım hemen: "Emreeee hemen gelmen lazım, dişi patlamış tombidiğin!"
Küçük sıpa sızlandı durdu, sonra sihirli değnek değmiş gibi bir anda sakinleşti, emmek istedi ve de uyudu üstüne... Minik kafasını, kollarını sevdim, kokladım...
"Büyüyorsun miniğim" dedim, "büyüyorsun işte..."
Her günün, her anın ayrı bir heyecan bize; ve ben sen büyüdükçe seni sevmeye doyamıyorum. Hem sağlıkla büyü, hem de büyüme kollarımda minicik bir melek olarak kal istiyorum.
Seni çok seviyorum... :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder